kvalvik - galnslatta

130 km welke de meeste tijd hebben gekost tot nu toe.

Vandaag een stevig ontbijt voordat we vertrokken met grote stukken gerookte zalm en gekookte eieren.

Onze reisleidster gaf aan dat er meerdere opties waren waaronder eentje met een aantal veerbootjes. Dat was lekker relaxed vertelde ze mij en ik geloofde haar. Op naar het eerste bootje welke al na enkele kilometers op de navi werd aangegeven. Deze vertrok na een kleine 45 minuten dus konden even de benen strekken. De overtocht ging lekker snel en konden zelfs in de auto blijven zitten. Betalen met je bankpas gaat hier trouwens ook prima. Contactloos betalen bij de meneer van het bootje ging zonder problemen en ik kreeg zelfs een glimlach te zien. Ik heb meestal wat meer woorden nodig om mijn boodschap over te brengen naar Noren gaan pas praten als ze er niet meer uitkomen bij het gebruik van gezichtsuitdrukkingen. Dat is even wennen voor mij...

We vervolgde onze weg richting tromso en reden onder de stad door een donkere tunnel waar men duidelijk heeft besloten te besparen op de verlichting. Het zag er leuk uit maar heeft verder geen functionele meerwaarde. Om het voor de weggebruikers allemaal nog wat spannender te maken heeft men ook besloten om in het pikdonker een reeks rotondes aan te leggen in de tunnel. Ik snapte het niet....

Eenmaal bij het volgende bootje aangekomen bleek dat we een van de eerste waren wat ons deed vermoeden dat het bootje net was vertrokken. Dat was helemaal niet zo maar..... Toch moesten we nog 3 uur wachten op het volgende bootje. Dat was niet zo relaxed. De noren om ons heen deed het niet zoveel (en als dat wel zo was dan zeiden ze dat toch niet). Een aantal haalde hun vishengels uit de auto of zelfs van de motor en sommeerde hun vrouw mee te gaan naar de kade. Na een paar minuten werden de eerste vissen al gevangen en konden de vrouwen aan de slag met het schoonmaken. Navraag leert dat dit heel normaal is als je ff moet wachten op je bootje en blijkbaar hebben alle Noorse vrouwen fileermessen in de auto of op de motor bij zich. Dat wist ik niet....

Na bijna de hele middag rondgehangen te hebben op de parkeerplaats ging de reis verder soepeltjes. Het inchecken verliep snel al kregen we de indruk dat ze niet helemaal op de hoogte waren van onze komst. Het huisje was (ik zal het zo positief mogelijk verwoorden) rustiek te noemen. De verf welke nog op de deur zat is zeker ouder dan dat ik ben en de tv waarop ik vroeger inspector gadget keek was vergeleken met de tv hier nog steeds modern te noemen. Het maakt allemaal niet uit want er is maar 1 kanaal te ontvangen waar ook nog Noors gesproken wordt. We besloten maar een bak koffie te nemen en er wederom hard om te lachen.